STRACH to skrót od „stań na nogi, rany wyliż, chorobę wylecz”

Właśnie rozstałem się z ostatnią stroną powieści 'Doktor Sen'. Przypuszczam, że poniżej znajdzie się najbardziej osobista jak do tej pory opinia dotycząca książki. Mam w zwyczaju podchodzić do każdej książki jak do jedynej danego autora. Nigdy nie złapałem się na tym, aby porównywać dzieła danego pisarza i oceniać: lepsza, gorsza. King jest moim numerem jeden, jednak zawsze czytam jego książki tak, jakby były jego jedynymi.

W przypadku 'Doktora' otrzymałem mocną dawkę (ponad 600str.) solidnej literatury. Pamiętacie jak ostatnio pisałem a propos innej książki, że historię z powodzeniem można by zamknąć w 1/3 jej objętości? Może to żaden wyznacznik, ale żałuję, że Doktor skończył się 'tak szybko’…

King ma niebywały talent do kreowania wizji świata, jego bohaterów, losów, ich emocji i stanów psychicznych. Teraz tak sobie pomyślałem, że czasem czytając książkę można czuć się jak człowiek stojący na dachu świata i obserwujący wydarzenia zawarte w książce – z tym, że to jest spora odległość, nieprawdaż? Czytając 'Doktora' byłem tak blisko, że wręcz fizycznie czułem obecność bohaterów, ich myśli, obawy, rozterki, szczęście i miejsca w których przebywają. Jeśli trafiałem do pokoju – widziałem go oczyma wyobraźni prawie dotykając ścian, jeśli przytrafiał się fetor zgnilizny – czułem ten smród, aż lepki. Teraz, parę chwil po zamknięciu książki, gdyby ktoś spytał mnie czy wierzę, że na świecie są ludzie, którzy 'jaśnieją' – odpowiedziałbym bez chwili wahania, że tak. Bo jeśli ktoś ma odrobinę otwarty umysł i potrafi wyjść ponad to co zmierzone i zważone to uzna, że ta historia jest aż tak nieprawdopodobna?

Szczerze wszystkim polecam tą książkę i pamiętajcie… uważajcie na ludzi w kamperach… nigdy nie wiadomo, kto siedzi w środku 😉